Inferno a la playa

Vandaag is rood, zingt Marco Borsato. Nou, de beste man heeft gelijk. Vandaag is ontzettend rood, want ik ben ontzettend verbrand.

Een weekendje Noordwijk heeft me de das om gedaan. Op het strand, temperaturen trough the roof, lekker zonnen niet smeren. Dodelijk.

Het was een topweekeinde, daar niet van, maar het gevolg van zaterdag was wel dat ik zondag als een lulhannes op het strand zat. Bijna de hele dag een shirt aan, en maar smeren. Het verbaasde me dat er geen luide sis opklonk toen ik voor een korte duik het ruime sop verkoos.

Ergerlijk, dat je als gezonde Hollandse jongen de kleur van roze oplichtende neonverlichting hebt aangenomen, terwijl je moet aankijken tegen een leger spierwitte figuren die de hele dag licht weerkaatsen, maar niet verbranden.

Maar de spierwitten waren nog niet met zovelen als de hondjes. Bij lange na niet. Man man, wat een hondjes. Hondjes met strik, hondjes met zonneklep. Hondjes als praatpaal, hondjes als beste vriend. Een keffertje voor mevrouw, een bulldog voor meneer.

Met name de keffertjes hebben allemaal eenzelfde soort baasje. Oudere mevrouwen met een enorm lichaam en dito roze zwempak. Terwijl ze zuchten onder hun overgewicht, lopen ze maar tegen die beestjes aan te ouwehoeren.

De borden bij het strand zijn onvolledig. Honden aan de lijn, vermelden ze, maar het baasjes ook ontbreekt.

De foto is was van een jaar geleden. Deze is van dit jaar.