Een opvallende kop vandaag in de krant. Kelderman pakt titel met hongerig paard.Je zou zeggen, geef dat beest wat te eten. Dat zou dan een grap zijn, want in de sportjournalistiek wordt met ‘hongerig’ gewoonlijk ‘gretig’ bedoeld. Michels beschikt over hongerige selectie. Hongerige Tyson klaar voor Holyfield. Dat soort dingen.
Al is dat laatste misschien een slecht voorbeeld.
Maar goed, wat blijkt? Parterrefee, de Jolly Jumper van dienst, was echt hongerig. Het beest had drie dagen niet gegeten, aldus Kelderman. Dat is voor een paard niet normaal. Ik zeg altijd maar: een paard is geen kameel.
Maar is daarmee ook gezegd dat het beest honger had? Hoe kom je daar achter? En bovendien, misschien doet Parterrefee wel aan wedstrijdvoorbereiding. Lijkt ie een beetje op wielrenster Leontien van Moorsel. Die fietste altijd twee keer zo hard als ze ongesteld was.
Parterrefee maakt zichzelf gretig, letterlijk hongerig. Een tijdje niet eten en dan krijgt ie echt de geest.
Hij hongert ook weer niet te lang, want met een hongeroedeem kom je juist weer minder goed over die balken. Dat snapt Parterrefee ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten