Ingepakt op de oprit

Marije en Rixt hadden op de oprit een handeltje vandaag. De meest prachtige producten lagen op een blauw kleed te wachten op een nieuwe eigenaar. Een mooie stormlamp. Fijne knuffels, z.g.a.n. En puzzels en speeldingen.

Ze hadden er plezier in, de twee zusters, maar vader Willem had ze toch ook wel sterk aangemoedigd om er te gaan zitten. De vakantie moest immers ook weer terugverdiend, zo zei hij.

Toen ik even bij ze in de etalage keek, passeerden net een paar nieuwsgierige klanten. Beppe bijvoorbeeld, die misschien haar eigen bloempot wel terug wilde kopen. Maar op de meeste potentiële klanten was een beroemd Turks gezegde van toepassing: kijken kijken, niet kopen.

Aan de verkoopsters lag het niet, meende Marije. Ze stonden heus hun waren wel fanatiek aan te prijzen.

Mij wisten ze in ieder geval te overtuigen, nadat ze met een spectaculaire aanbieding kwamen: als ik iets kocht, dan werd het gratis ingepakt.

Nou, dat moest altijd wezen. Als cadeau voor Janne zocht ik een mooie mondharmonica uit. Gezamenlijk pakten ze hem in, waarna ik het instrument plechtig kreeg overhandigd.

Op mijn vraag wat de dames nu van mij kregen, wist Rixt het antwoord wel: sinten.